Voelen kunnen we allemaal. We worden geboren als voelend wezen, nog voordat er taal en denken aan te pas komt. Dus leren hoeven we het niet. Wel herinneren, want we zijn vooral denkend opgevoed en geschoold.
Alhoewel.., dat valt ook nog wel mee. We doen (bijna) vanzelf handschoenen aan als het buiten vriest, we kunnen heel goed dunne glazen afdrogen zonder dat ze breken en als er een sausje aanbrandt, dan voelen we dat door de pollepel heen. Zonder moeite en zonder te denken.
Ook pijn voelen gaat makkelijk en zo snel als het licht, niemand houdt zijn hand stil bij de bron van de pijn. En als je van katten houdt, dan aaien je handen zonder dat je er bewust bij stil hoeft te staan. Blijkbaar voelt het lekker!
Het voelen van emoties blijkt wat lastiger te zijn. We hebben vooral geleerd emoties weg te relativeren. Massaal zoeken we naar oorzaken, daders, verklaringen van emoties, om onszelf gerust te stellen, al zijn ze de gevoelens dan nog niet perse verkend en doorvoeld. Dat hebben we minder geleerd, contact maken met onze gevoelens, ze betekenis geven, er naar luisteren, er soms uiting aan geven en er naar handelen.
Want als het regent passen we wel onze kleding aan, maar wat doen we met verdriet of angst? Hoe zorgen we emotioneel voor onszelf?
De reden dat DAT voelen moeilijker is, heeft ermee te maken dat emoties stapelen en daarmee vaak steeds ongemakkelijker worden om ze te voelen, want ongemerkt komen onverwerkte emoties van eerder uit je leven ook mee in je beleving. Hierdoor voel je je makkelijk overweldigd en ook je omgeving zit meestal niet op je tranen, je angst of je boosheid te wachten. Niet omdat we/ze het niet (h)erkennen, maar omdat we niet geleerd hebben er mee om te gaan of hoe er op te reageren.
Bij aanhoudende onverklaarde pijn is er meestal sprake van opgestapelde onverwerkte emoties of trauma’s, die je lijf blokkeren. Dus dan is het contact maken met je lijf, en een laagje dieper: met je emoties, een manier om de pijn te kunnen aanpakken of verzachten. Snap je? En nu nog gaan voelen… je kunt het al, weet je nog?